Tak żyło się w Zawidowie przed wojną. Zobacz wyjątkowe zdjęcia
Zobacz zdjęcia przedwojennego Zawidowa. Niektórych miejsc już nie ma, wiele zmieniło się nie do poznania, a kilka nadal wygląda znajomo. Przenieś się z nami do Zawidowa sprzed wielu lat!
Zapraszamy do podróży wehikułem czasu. Celem jest przedwojenny Zawidów. Wiele miejsc można dzisiaj obejrzeć już tylko na fotografiach. Ale są też obiekty, które nadal funkcjonują w przestrzeni miasta i nie utraciły swojego pierwotnego przeznaczenia.
Pomnik wojenny (Kriegerdenkmal)
Obelisk dwóch cesarzy postawiono 16 sierpnia 1891. Po prawej stronie zlokalizowane było popiersie Wilhelma I, natomiast po lewej Friedricha III. W 1945 r. w nieznanych okolicznościach zniknął z placu rynkowego. 8 maja 1975 r. odsłonięto tu pomnik w 30 rocznicę zwycięstwa nad faszyzmem.
Hotel Lindenhof
Budynek zlokalizowany na rogu ul. Zgorzeleckiej i Skłodowskiej, wybudowany w latach 80-tych XIX., zaadaptowany na hotel, którego właścicielem był Reinhold Kittelmann. U początku XX wieku budynek nieznacznie przebudowano i praktycznie w niezmienionej formie zachował się do dziś. Po II wojnie światowej było tu kino. Po 1990 roku sklep i bar.
Willa i park Fritza Müllera (1908r.)
Willa i park należały do właściciela fabryki jedwabiu i tekstyliów w Zawidowie, Fritza Müllera. Zlokalizowane były przy dzisiejszej ulicy Parkowej. Monumentalny obiekt zburzono po II wojnie światowej.
Budynek byłego sądu miejskiego
Pierwotnie w tym budynku mieścił się dom pomocy społecznej, ufundowany przez fabrykanta Otto Müllera. Od 1925 r. w budynku funkcjonował sąd pierwszej instancji tzw. „Amtsgericht”. Budynek powstał w okresie największej rozbudowy Zawidowa w latach 80-tych XIX w. Utrzymany był w stylu eklektycznym z cechami klasycystycznymi.
Poczta (1929-1930)
Od 1931 roku poczta wyposażona była w najnowocześniejsze połączenie telefoniczne. Nowe łącze (autobusowe) zapewniało transport listów aż do stacji kolejowej w Mikułowej, gdyż Zawidów nie miał połączenia kolejowego z Lubaniem. Budynek do chwili obecnej użytkowany jest zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem. Uroczyste otwarcie Urzędu Pocztowego w Zawidowie po zakończeniu II wojny światowej odbyło się 20 września 1945 roku.
Dawna łaźnia miejska
Budynek łaźni miejskiej ufundował Otto Müller, właściciel fabryki jedwabiu. Na jej budowę przeznaczył 40 tys marek. Łaźnie z basenem otworzono 5 lipca 1914 roku. W łaźni zainstalowane były urządzenia do kąpieli leczniczych, a także wanny i prysznice. Z łaźnią powiązany był basen o wymiarach 20×8 metrów i głębokości od 1 do 3 metrów. Otoczenie łaźni i basenu uzyskało otoczenie ogrodowe, z terenami rekreacyjnymi i łąką do kąpieli słonecznych. Do 1945 r. łaźnia była jednym z najważniejszych budynków użyteczności publicznej, a jednocześnie chlubą całego miasta. Po wojnie znajdowała się tu biblioteka miejska i biura spółdzielni mieszkaniowej, a także mieszkania.
Dawny sierociniec
Budynek mieści się naprzeciwko parku miejskiego, przy ul. Zgorzeleckiej. Budowę rozpoczęto 26 sierpnia 1899 roku dzięki łasce radcy handlowego Reinholda Franza. Otwarcie sierocińca nastąpiło 3 sierpnia 1900 roku, mieszkało w nim początkowo 50 dzieci w wieku od 3 do 14 lat. Znajdował on się tu do 1945 roku. Po wojnie funkcjonowało tutaj przedszkole, a na przełomie XX i XXI w. szkoła podstawowa z klasami 1-3. Obecnie dawny sierociniec jest własnością prywatnej firmy.
Ośrodek Kultury (Hotel Stadt Gorlitz)
Budynek dawnego hotelu powstał pod koniec XIX wieku i funkcjonował do II wojny światowej. Z inicjatywy dyrekcji i Samorządu Robotniczego w latach 50-tych powstał tu Zakładowy Dom Kultury „Metalowiec”. Większość prac adapcyjnych wykonała załoga. Uroczyste oddanie obiektu do użytku nastąpiło w 1970 r. w „Dniu Metalowca”. Został on zakwalifikowany, jako Zakładowy Dom Kultury kat. I-ej. W latach 1975-81 placówka pełniła funkcję zawidowskiego Ośrodka Kultury. Od października 1981 r. zgodnie z postulatem załogi, ponownie zostaje utworzony Zakładowy Dom Kultury. Ostatni gruntowny remont budynek przeszedł w 2010 roku. Obecnie placówka pełni funkcję Ośrodka Kultury.
Dawny dom spokojnej starości
Budynek położony na rogu ulicy Lubelskiej i Spokojnej, powstał dzięki miejscowemu fabrykantowi Ernstowi Wiede. Służył on starszym obywatelom miasta jako miejsce wypoczynku i relaksu. Budowę rozpoczęto 13 maja 1908 roku, zaś otwarcie nastąpiło 24 czerwca 1910 roku. W zamian za tę inicjatywę E. Wiede został honorowym obywatelem miasta. Jego imienium nazwano także jedną z ulic w Zawidowie (Kościuszki).
Szkoła podstawowa
Budynek szkolny jest użytkowany zgodnie z przeznaczeniem. Początkowo składał się z trzech części. Część płd-zach. pochodziła z 1889 r., częściowo zmodyfikowana została w okresie międzywojennym, a przebudowana w 1995 r. Część środkowa to budynek z 1932 r. Część wysunięta na płn-wsch. to hala sportowa powstała w 2010 r. na miejscu dawnych dwóch mniejszych budynków szkolnych z pocz. XX w. Początkowo budynek mieścił szkołę ewangelicką, lecz w okresie międzywojennym przekształcono ją na miejską szkołę podstawową. W czasie II wojny światowej przekształcono ją na szpital wojskowy.